Dom Martin (Irl/UK) Acoustic Blues Hnita Hoeve Heist-op-den-Berg (03-03-2023) reporter & photo credits: Rootsville info artiest: Dom Martin info club: Hnita Hoeve booking: Big-D Bookings © Rootsville 2023

Vanaf vrijdag vertoeven we twee dagen in de mooie 'Hnita Hoeve' in Heist-op-den-Berg met op vooreerst de blues van de Noord-Ierse Dom Martin en op zaterdag de soul van de Franse Alexis Evans, een 'Bordeaux Grand Cru'. Tweemaal iets totaal anders en dus kan er van verveling geen sprake zijn.

Vrijdagavond krijgen we een volledig akoestisch concert van Dom Martin. Deze gitaarheld wordt beschreven als het nieuwe export product van zijn land Noord-Ierland, een land waar hij opgroeide in het rauwe streetlife van Belfast en zo ook deze bron aanboorde om prachtige maar ook soms zeer aangrijpende nummers over te schrijven.

Uiteraard is er ook Rory Gallagher (1948-1995), de Ierse half-god en dit is nu juist te reden waarom we vanavond aanwezig zijn in de 'Hnita Hoeve'. Deze Dom Martin wordt namelijk beschouwd als de nieuwe Rory Gallagher en ook dit melden we met uiterste voorzichtigheid want de bluesrock van Rory Gallagher zal ook nooit verdwijnen. Eén zaak staat wel als een paal boven water, de blues kan verscheurde landen terug naar elkaar toe doen groeien en dat zal vanavond hier door Dom Martin worden bewezen.

Wie ook vooruit dacht is Joe Bonamassa want hij heeft deze 'Dom Martin' ook op de affiche gezet van de 'Keeping The Blues Alive at Sea' cruise op de Middellandse zee, net als vele top-acts en met dit idee boekte misschien ook Jan Ursi bij 'Big-D Bookings' deze nieuwe gitaarheld hier in Heist-op-den-Berg. Een vogeltje wist me al te vertellen dat in het najaar we Dom Martin zullen terugzien maar dan als bluesrock trio. Ook vele Belgische gitaar liefhebbers aanwezig hier vanavond in de 'Hnita Hoeve' voor dit concert dat al zittend zal worden gevolg en dat ik ook een pluspunt te noemen voor de prachtige klankkleur en de virtuositeit op de akoestische gitaar van deze 'Dom Martin'.

Dom Martin kende zijn debuut in 2019, heeft de dubbele nationaliteit en werd meteen gespot op enkele festivals in de UK en ook in Europa. Dat jaar bracht hij ook zijn debuutalbum 'Spain to Italy' op de markt. Later stond hij ook in het voorprogramma van Elles Bailey en ondersteunde hij ook Mike Farris. In juni 2020 waren Dom en zijn band headliner van de 'Rory Gallagher' online 25-jarig jubileumvideo die op alle officiële Rory Gallagher-kanalen werd vertoond.

Tijdens de Corona periode bracht hij in 2021 het 'Live' album 'Live At The Harlington' uit welk in 2022 meteen genominneerd werd 'Blues Album Of The Year' tijdens de UK blues awards. Vorig jaar in april bracht Dom Martin zijn studioalbum 'A Savage Life' uit en in mei vielen bij Dom Martin liefst vijf nominaties voor de 'Britse Blues Challenge' in de bus, met name 'Blues Vocalist of The Year', 'Best Album of The Year', 'Best Blues Band of The Year', 'Blues Instrumentalist of The Year' en 'Acoustic Blues Artist of The Year'. Een hele boterham dus en vandaag hier op het mooie podium van de 'Hnita Hoeve'. Benieuwd of Dom Martin clever genoeg is om akoestische van een andere tafel te eten dan met zijn power trio. Een trio dat naast Dom Martin ook nog bestaat uit Dave Thompson (Bass) en Laurence McKeown (Drums). Als 'MC' vanavond krijgen we de voorzitter van deze prachtige club, Peter Anthonissen, zoon van.

Als eerste sixstring verkiest Dom Martin zijn 'National Steel' die volgens het bijhorende verhaal al in diverse keuren van de regenboog werd gespoten om uiteindelijk in deze blauw-groene creatie te eindigen. De metalen klanken van zijn dobro gaan samen met zijn soms howlin' voice die in harmonie staat met het gekozen repertoire.

Vol respect brengt hij ook de ol'school blues hier weer tot leven van fingerpicking bluesjes over country blues waarbij sommige nummers ook de 'Devil' tegenwoordig is om zo ergens te eindigen als puur front-porch bluesje. Een singer-songwriter pur sang dus. De bindteksten tussen de nummers kunnen door sommigen als lang worden ervaren maar brengen in eerste instantie ook het beeld van zijn jeugd van het rauwe leven in zijn geboortestad in beeld.

Voor een eigen original grijpt Dom Martin dan terug naar zijn akoestische gitaar en hoeven we nog te zeggen dat je hier een spreekwoordelijk muis kon horen lopen. Deze 'Mercy' en 'The Easy Way Out' gaan over het nemen van drugs op zeer jeugdige leeftijd waar hij gelukkig afstand heeft van kunnen nemen, maar ook over het leven met zijn vader als vriend. Niet erg Dom want toen waren wij reeds verhangen aan 'Orval' waar we nog steeds niet vanaf zijn na al die jaren.

Het muzikale gedeelte van zijn nummers waartoe voornamelijk de intro's behoren zijn gewoonweg van het beste dat er is, de uit het leven gegrepen teksten zijn soms ook wat donker al brengt hij deze soms met de nodige humor erin. Prachtig alleszins is zeker 'Cavatina Cowboy' en zo belanden we in de denkbeeldige aanwezigheid van Lead Belly en Rory Ghallager bij die aangrijpende film 'The Deer Hunter' uit 1978. Een stukje cultuur met een ode aan Jesse James. Tijd om even te pauzeren ook en zo kan deze volle 'Hnita Hoeve' even op adem komen van al dit moois.

De prachtige instrumenten zijn geduldig blijven wachten op onze terugkeer, dit terwijl Dom Martin zich artistiek heeft bezig gehouden tijdens de koffie. Het resultaat hiervan zal ergens in beeld komen tijdens het schrijven van zijn memoires.

Met 'The Easy Blues' belanden we bij een voorbeeld uit de kroegen van Belfast. Een nummer dat van origine een piano bluesje was van de jazz en ragtime pianist 'Jelly Roll Morton' maar als gitaar bluesje werd herwerkt door de Schotse singer-songwriter John Martyn. Met een zeer jazzy intro verzeilen we zonder ademen zo bij het harde 'I learned My Lesson' van Dom Martin zelve.

Tijdens het bespelen van zijn akoestische gitaar krijgt de 'neck' het soms hard te verduren zodat veelvuldig stemmen geen overbodige luxe blijkt te zijn. Zo belanden we in zijn verhalen bij zijn vader in weerom een Belfast kroeg voor een optreden van niemand minder dan 'Ralph McTell', je weet wel die van de 'Streets of London' uit 1969. Dom Martin brengt zo 'Last Train and Ride' en wie daar nu niet stil van wordt mag en kan zich geen muziekliefhebber noemen. Wow, gewoon een zoveelste kippenvel moment.

Uit een zoveelste episode uit Dom's leven komt het volgende 'Hell For You', een donker nummer met een bijbehorende misschien wel nog donkerdere en onheilspellende intro dat hierna evolueert naar een jazzy bluesje. Iedere noot kon je hier perfect horen en daarom is dit dan wel de beste 'Jazz Club' van België te noemen, een club die op korte tijd ook naam en faam verwierf bij de blues en roots liefhebbers.

Een verhaal dan over Rory Ghallager en Roy Buchannan waar zo ook Eric Clapton komt in te verdwalen. Makkelijk op te maken welke van deze drie iconen tot de voorkeur van Dom Martin behoren. Door het vernemen dat één van de eerste concerten hier in deze 'Heiste Jazz Club' was er een van Big Bill Broonzy en zo komen we hier vanavond uit bij diens 'Bankers Blues' uit 1931, ook opgenomen door Rory Ghallager. Een nummer met een kleine onderbreking om zijn respect te tonen voor de vrouwen in de wereld. Ja Dom, de pre-war blues uit de cotton fields was misschien nog een hardere leerschool dan die van Belfast.

Dom Martin toont tonnen respect voor de oude blues die hij brengt alsof het zijn eigen nummers kunnen zijn, daardoor hebben we ook veel respect voor hem, en dat kon je horen bij het applaus om hem terug te vragen voor een bisser.

Bij het begin van zijn terugkeer op de bandstand verdwalen we van Noord-Ierland naar het al even mooie Schotland met een soort hymne om echt, maar dan echt stil van te worden. Bij het horen van de eerste akkoorden van het volgende nummer rijst er bij mij de vraag, wat als de Louisiana Swamps in Belfast hadden gelegen. Met een beklijvend begin van 'As The Crow Flies' komt toch ook Tony Joe White in beeld. Een beeld dat dan weer verdwijnt door de Rory Ghallager stijl op de boogie 'Too Much Alcohol', wellicht gesponsord door Johnnie Walker.

We zagen hier een optreden van Dom Martin waarbij het iedereen volmondig eens was. Dit was onder meer moeilijk te verbeteren en dat hebben we uiteraard ook te danken aan Jan De Rijcke die hier vanavond de knoppen aan de 'PA' bediende en zo er voor zorgde dat elke noot en elke tekst verstaanbaar was. Respect ook voor Jan dus. Ook David Ronaldo moest even bekomen van al dit moois, een perfecte mix van pre-war en Belfast blues. Wij zijn hier morgen al terug voor de 'Grand Cru' van Alexis Evans en hopend een 'Orval'. En zo zouden we de blues plaatjes van spinner Joris nog gaan vergeten. CU!